Stille kracht
Is een kind van nature stil of is het aangeleerd gedrag? is het nature or nurture?
Ik was zelf een stil kind en ben nog steeds op zoek naar het antwoord.
- Ik merk dat ik vaak stil ben als ik niet op mijn gemak ben met mensen. Ligt het dan aan mij of aan de ander?
- Ik ben stil als het druk is of als ik te veel indrukken heb opgedaan, dan moet ik die eerst verwerken. Ligt het dan aan hooggevoeligheid? Maar hoe kom je daar dan aan?
- Ik ben stil als ik merk dat anderen graag veel ruimte innemen. Is dit een vorm van beleefdheid of bescheidenheid die meer mensen zouden moeten overnemen? Of is het een valkuil waardoor ik zelf onzichtbaar word?
- En ik ben stil als ik mijn mening nog moet vormen en even na wil denken. Is dit dan introversie en mijn natuurlijke manier van zijn? Of moet ik me aanpassen aan de maatschappij en me eerder uiten?
In onze maatschappij wordt er van je verwacht dat je je mond opentrekt. Introverten hebben echter meer tijd nodig om na te denken en weloverwogen hun mening ergens over te geven. Die tijd krijgen ze vaak niet, waardoor onderschatting op de loer ligt.
Het verschil tussen extraverten en introverten is dat de eersten hun energie krijgen van de buitenwereld en de tweede groep vanuit zichzelf. Extraverten vormen hun mening terwijl ze aan het praten zijn, ze stemmen zich af op de reacties en bepalen daarmee hun standpunt. Introverten luisteren, overwegen, trekken zich terug en komen dan met hun mening.
Het kan echter ook zijn dat er iets mis is, dat zwijgen voor het kind een overlevingsstrategie is. Omdat het geleerd heeft dat het niet lastig mag zijn. Omdat het uitgelachen wordt bij alles wat het zegt. Omdat het kind niet mag praten als volwassenen aan het woord zijn. Omdat het er niet mag zijn van de ouders. Er kunnen vele redenen zijn waarom een kind zijn of haar mond houdt.
Wie neemt er de tijd om aandacht te geven aan zo'n kind?
In de klas zijn het de drukke kinderen die de aandacht krijgen. Die eisen dat op. En dat is prima. Drukte kan een uiting zijn van ongemak en onrust. Aandacht geven is dan heel fijn en vraag vooral door.
Dit wil echter niet zeggen dat de stille kinderen geen aandacht nodig hebben. Lief, stil en braaf zijn, is misschien makkelijk voor volwassenen, maar negeren van een stil kind is niet goed voor dat kind. Want dat leert op die manier dat zijn of haar mening of bestaan er niet toe doet. 'Ik ben niet belangrijk' is een overtuiging die zo'n kind mee kan nemen tot ver in de volwassenheid.
Door stille kinderen en introverten geen aandacht te geven, hen niets te vragen en geen tijd te gunnen om na te denken, missen we als maatschappij de inbreng van veel mensen. En dat is zonde!
Ben jij stil of introvert? Waar komt dit vandaan? Is het oké voor je? Voel jij je voldoende gezien en gehoord? Wat heb jij nodig?
Ik ben benieuwd naar je antwoorden. En neem vooral de tijd om hier over na te denken.

