Schuldgevoel
Je vader of moeder heeft steeds meer zorg nodig. Je maakt een afspraak en regelt dingen voor ze, je ondersteunt ze waar je kan, maar de situatie wordt steeds erger. Je doet wat je kunt, maar je kunt niet alles. Je hebt ook nog een eigen leven.
Veel ouderen willen zo lang mogelijk zelfstandig wonen. Begrijpelijk, maar dat kan niet altijd. En er is vaak niet voldoende zorg in te huren. Er zijn wachtlijsten. Velen willen ook geen ingehuurde zorg en doen een beroep op hun kinderen of modderen maar wat aan. Soms met gevaar voor eigen leven. En met consequenties voor die kinderen.
Want de kinderen van de zorgbehoevende ouderen hebben vaak zelf een gezin, werk, een huishouden, en hun eigen problemen.
Als dan je ouders, of broers, zussen of omgeving jou fijntjes weten te vertellen 'Je vader belde me... ' 'Je moeder zei...' 'Zou je niet eens...' 'Heb je al...' 'Waarom heb je niet...' 'Jij zou toch...' dan kan het wel eens in je hoofd ontploffen.
Je voelt de spanning, de stress, de ergernis, de druk, de chaos in je hoofd toenemen. Je wilt grenzen stellen en besluit een paar keer nee te zeggen en minder vaak te gaan. Maar dan voel je je ... schuldig.
Dus ga je weer braaf heen. Maar bij je ouders kom je binnen no time in oude patronen terecht. Je krijgt allerlei vervelende klusjes op je bord, het moet op hun manier, het is nooit eens goed of goed genoeg. Ze irriteren je. Voor je het in de gaten hebt, ga je je gedragen als een kind. Dus geef je een snauw, reageer je kortaf of kom je met een geërgerd gezicht opdraven. En daarna voel je je ... schuldig.
Of je past je aan, houdt je mond en voelt de ergernis in je opborrelen. En voelt je ... schuldig.
Of je bent graag bij je ouders, maar dat kun je nu eenmaal niet 24-7 zijn. Dus voel je je ... schuldig.
En nadat je zo veel aandacht aan je ouders hebt gegeven, je jezelf hebt weggecijferd en je energie een nulpunt nadert, kom je thuis. En daar liggen alle klussen nog op je te wachten. Niemand die zo vriendelijk was even de afwas te doen. Of boodschappen te halen. Of te koken. Dan moet je ook nog werken en begint je omgeving te klagen dat ze je zo weinig zien. Dus voel je je geïrriteerd en ... schuldig.
En waar ben jij ondertussen? Hoe gaat het met jou? Wat zou voor jou goed zijn?
Je energie bewaken, prioriteiten stellen en je grenzen stellen is niet altijd makkelijk. Het voelt vaak als egoïsme. Het is echter zelfbehoud. Nee zeggen tegen het een, is ja zeggen tegen het ander. Misschien eens een keer tijd om ja te zeggen tegen jezelf?
In de training En nu IK! gaan we aan de slag met negatieve gedachten, met de signalen van je lichaam, met je ademhaling (adem UIT!), met stress signalen en het bewaken van je vitaliteit en grenzen. Vier avonden online, speciaal voor vrouwen. Gun jij jezelf die tijd?

