Blog Layout
Van afgunst naar harmonie
Mariëlle Boersen • aug. 31, 2017
Laatst kon ik het weer eens niet laten. Ik moest toch weer even wat berichtjes checken op Facebook. En dan gebeurt het. Waar ik eerst nog met veel plezier verhalen en foto’s bekijk en een enkele like plaats, ook nog wel geïnspireerd raak door gedeelde video’s, komt er op een gegeven moment een ommekeer. Dan bekruipt me een gevoel van onrust. Al die verhalen, al die mensen die leven, genieten en delen. En ik. Ik die daar op dat moment achter mijn computertje zit, aan de zijlijn, passief. Wat maak ik nou eigenlijk van mijn leven? Binnen een paar minuten voel ik een lichte vorm van depressie. Afgunst.
Nou ben ik gelukkig wel van het snelle handelen. Ik heb geen zin om weg te zinken in negatieve gevoelens. Dus ik sluit direct Facebo aok af. Ik haal diep adem en pak er een inspirerend boek bij. Zoals ‘De kracht van nu’, van Eckhart Tolle. Ik lees wat ik al talloze malen heb gelezen, maar wat op een of andere manier nooit helemaal beklijft. Dat we niet onze gedachten zijn. Dat we naar onze gedachten kunnen kijken. Dat we meer zijn. Dat we meer moeten luisteren naar ons gevoel, onze intuïtie.
De belangrijkste boodschap vind je ook terug in de steeds populairdere en wetenschappelijk steeds vaker bewezen methode Mindfulness. Het gaat erom dat je je aandacht richt op het hier en nu. Meer is er niet. Verleden en toekomst zijn slechts in je gedachten aanwezig, ze bestaan niet echt. Er is alleen maar nu. Ik adem diep in en uit. Ik kijk om me heen, luister naar de geluiden, ruik, voel, proef. En ineens voel ik een geluksgevoel van binnenuit zich door mijn lijf verspreiden. Nu is eigenlijk alles goed.
Ik kan het leven van een ander niet leiden. Wil dat ook niet. Ik kan me er wel door laten inspireren (of laten afschrikken). Wat ik ook doe, is wat IK doe. En het is goed zo. Ik mag ‘fouten’ maken, dingen uitproberen, stomme dingen zeggen, of juist hele grappige. Er gebeurt eigenlijk niets dramatisch. Ja, een enkele keer, als er echt iets vervelends gebeurt, maar ook dan leef ik gewoon nog. En ergens voel ik dan alsof er iemand naar me zit te kijken en vergenoegd lacht. Misschien ben ik het zelf wel. Iemand die lacht omdat ik leef. Nu.
Ik hoef niets te forceren. Geen eindeloze to do- of bucketlists. Ik hoef geen grote verhalen te vertellen over wat ik allemaal wel niet meemaak. Ik laat me meevoeren op de stroom van mijn leven. Ik geniet van de bomen, de vogels, de wolken die voorbij drijven, mijn man en kinderen die me blij begroeten, mijn vrienden die me af en toe een berichtje sturen, een onverwacht leuke ontmoeting, een tenniswedstrijd bij veel te veel wind, een heerlijke maaltijd of een mislukte. Ik pleeg dat vervelende telefoontje waar ik zo tegenop zag (in gedachten, duidelijk niet in het hier en nu) en ben blij dat ik het doe en ook als dat weer achter de rug is en het al dan niet meeviel.
Natuurlijk val ik af en toe van mijn vlot, gaan mijn gedachten weer met me aan de haal, kan ik weer eindeloos verzinnen waarom dingen toch niet zo leuk zijn of eng. Dan verdwijnt mijn hoofd onder water, ben ik aan het spartelen en watertrappelen, maar er komt altijd weer een moment dat ik mezelf omhoog trek, ik hijs mezelf weer op dat vlot en dobber verder. Adem in, adem uit.
De afgelopen maanden heb ik de basis- en vervolgopleiding EMDR gevolgd en inmiddels ben ik begonnen met het toepassen hiervan op cliënten. Wat een fantastische methode! De spanningen die bepaalde traumatische ervaringen automatisch met zich meebrachten, verdwijnen soms al binnen minder dan een half uur! Cliënten kijken me verbijsterd aan als ze moeten constateren dat de spanning die ze eerst nog een acht gaven op een schaal van 10 een paar minuten later verdwenen is. 'Ik voel het niet meer!' Een client liet na afloop zijn tranen lopen en verzuchtte dat dit blije tranen waren. Hij had al zolang met een beladen herinnering gezeten en ineens was de spanning weg. Ook het installeren van hulpbronnen, het via een EMDR methode benadrukken van positieve eigenschappen en ervaringen, heb ik nu al een aantal maal toegepast om het zelfvertrouwen van cliënten in bepaalde situaties te vergroten. Ook die resultaten zijn tot nu toe veelbelovend. EMDR, oftewel Eye Movement Desensitization Reprocessing is een therapievorm waarbij de emotionele lading bij een heftige herinnering vermindert. Het meest bekend is het van de vingerbewegingen die je met je ogen moet volgen. Er zijn echter ook andere methoden zoals de butterfly hug, het tikken op je knieën of het werken met geluiden. EMDR is een beproefde methode voor de behandeling van PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom). Het wordt alom erkend en door vele psychologen toegepast. Toch is het nog een raadsel waarom het werkt. Het vermoeden is dat het te maken heeft met het werkgeheugen dat extra belast wordt door de afleidende vingerbewegingen (of andere stimuli). Ook de bilaterale stimulatie wordt genoemd als mogelijk oorzaak. Zowel je linker- als rechterhersenhelft wordt betrokken als je je ogen een aantal malen, op aangeven van de therapeut, van uiterst links naar uiterst rechts beweegt en weer terug. EMDR wordt dan vergeleken met de REM slaap waarin je ogen ook heen en weer gaan en je vermoedelijk de ervaringen van overdag verwerkt. Wat het ook is, het is geweldig om te ervaren hoe blij mijn cliënten ermee zijn. Ik ga hier mee door!
Een van de mooiste oefeningen in mijn praktijk is die waarin ik een client begeleid met aandacht naar binnen te gaan en te benoemen wat die voelt. Dat wat opgeslagen ligt in het lichaam, mag gezien worden, wil gezien worden, wil erkend worden. Door te benoemen wat je voelt aan lichaamssensaties kan er heling ontstaan. Eugene Gendlin noemde deze lichaamssensaties felt sense. Gendlin is de grondlegger van focussing, de techniek voor het luisteren naar (de wijsheid van) je lichaam. Hij ontdekte dat de felt sense de variabele was die er het meest voor zorgde dat een therapie succesvol was. Zo'n lichaamssensatie kan de kleinste trilling of hapering zijn. Door hier met je aandacht en adembeweging naartoe te gaan, kunnen blokkades opgelost worden. Deze kleine sensaties kunnen ook als richtingsaanwijzer dienen voor je leven. Ze geven aan wat goed voor je voelt en wat niet. Emoties komen en gaan. In het beroemde gedicht van Rumi (1207-1273) zijn in de herberg alle emoties welkom. Ook de zogeheten negatieve emoties hebben je iets te brengen en mogen doorleefd worden. Volgens Jill Bolte Taylor, neurowetenschapper, zijn emoties chemisch gezien na 90 seconden weer uit ons lichaam verdwenen. Emoties die niet erkend worden, blijven echter vastzitten. Als je niet mag huilen, zitten de tranen nog in je. Als je niet boos mag zijn, zit de woede nog in je. Door deze emoties alsnog te doorvoelen, de pijn aan te kijken, kunnen ze verdwijnen en word je geheeld. Het geven van woorden aan de kleinste sensaties kan leiden tot 'rare' gesprekken. Zo kunnen cliënten het hebben over een kleerhanger in hun schouders, kauwgom in hun vezels, een stoeptegel op het hart. Dit is symboliek voor het gevoel dat iemand mogelijk al tijden heeft, maar waar nooit aandacht voor was. Wat vaak gebeurt, is dat dit gevoel verandert, zachter wordt of verdwijnt. Zo kan een grote, zwarte en zware kei in je borstkast lichter van kleur worden, een zachtere structuur krijgen, van temperatuur veranderen, verschuiven van plek en kleiner worden. Zo kunnen er ineens tranen over je wangen stromen waarvan je niet wist dat je ze in je had. Je lichaam kan gaan trillen, koud worden of juist heel warm, terwijl het alsnog verwerkt wat vastzat. Het resultaat van dit proces van interoceptie, het naar binnen gaan met je aandacht, het benoemen van de felt sense, is steevast een rustiger gevoel en meer verbondenheid met jezelf. Mocht je interesse hebben, ik begeleid je graag bij een reis naar je binnenwereld. Bekijk ook even dit filmpje van Peter Levine over felt sense .